18 «Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Рахель балалары артындан агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!»
ве къардашларына къайтып: – Огълан ёкъ. Я мен? Мен къайда кетейим? – деди.
Оларнынъ бабалары Якъуп оларгъа: – Сиз мени балаларымдан марум эттинъиз: Юсуф ёкъ, Шимеон да ёкъ, энди Биньяминни де алмагъа истейсинъиз – эписи белялар манъа! – деди.
Адам исе къуветсиз олып, олер, гъайып олур, ондан бир шей къалмаз.
РАББИ бойле дей: – Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Балалары артындан Рахель агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
О, меним огюмде кягъытны ачты. Кягъытнынъ ичи де, тышы да язылгъан эди. Анда агълавлар, инъильтилер ве гъам-къасеветлер акъкъында язылгъан эди.
Бойледже, Йирмея пейгъамбер ярдымынен айтылгъан сёзлер ерине кельди:
Эписи, озьлерини кокреклерине урып, ольген къызчыкъ ичюн агълай эдилер. Иса исе: – Агъламанъыз, о, ольмеген. О, юкълай, – деди.
Сонъ бакъсам, кокнинъ ортасында учкъан бир къартал кучьлю сеснен айткъаныны эшиттим: – Беля, беля, ер юзюнде яшагъанларнынъ алы беля! Боразанларыны чаладжакъ башкъа учь мелекнинъ боразан сесинден буюк беля оладжакъ!