Исраильнинъ Алласыны корьдилер. Онынъ аякъларынынъ тюбюнде темиз кок якъуттан япылгъан, кок дайын тер-темиз олгъан мейданчыкъкъа ошагъан бир шей бар эди.
Онынъ янына пек чокъ адам топланды. Олар озьлеринен топал, кёр, сакъат, сагъыр тильсиз ве чокътан-чокъ башкъа хасталарны алып келип, Исанынъ аякълары алдына къойдылар. Иса исе оларны тедавийледи.
Эгер къолунъ я да аягъынъ сени ёлдан урса, оны кесип, озюнъден узакъча ташла. Сен чолакъ я да топал олсанъ да, эбедий аяткъа киреджексинъ. Бу, эки къолнен, эки аякънен эбедий атешке ташлангъанынъдан яхшыдыр.
Адам шу дакъкъасы турды, тёшегини котерди ве эписининъ козю огюнде чыкъып кетти. Буны корьгенлер шашып къалдылар. – Биз бойле шейлерни ич бир вакъыт корьмедик! – деп, Аллагъа шукюрлер эттилер.
Эгер сени къолунъ ёлдан урса, оны кесип ташла! Сен сакъат олсанъ да, эбедий аяткъа киредженъ. Бу, эки къолунънен джеэннемге, сёнмеген атешке огърагъанынъдан яхшыдыр.