25 Амма къадын якъынджа келип, Исанынъ алдында озюни ерге ташлады ве: – Эфендим, манъа ярдым эт! – деди.
О, Якъупкъа: – Мени йибер, энди танъ ата, – деди. – Мени багъышламагъанынъдже, сени йибермем, – деди Якъуп.
О, Мелекнен курешти ве енъди, агълап, Онынъ мераметини къыдырды. О, Алланы Бет-Эльде тапты ве анда Онен лакъырды этти.
Къайыкътаки шегиртлер исе Исагъа бель букип: – Керчектен де Сен – Алланынъ Огълусынъ! – дедилер.
– Балалардан отьмекни алып, копеклерге ташламакъ яхшы дегиль, – деди Иса.
Адамлар оларнынъ агъызларыны къапатмагъа меджбур этмеге истеселер де, олар даа зияде къычырып: – Я Рабби! Давутнынъ Огълу, бизге мерамет эт! – деп ялвардылар.
Шу арада лепра хасталыгъынен чекишкен бир адам Онъа якъынлашып, тиз чёкти де: – Эфендим, эгер истесенъ, мени эляллап тедавийлерсинъ, – деди.
– Баланы ольдюрмеге истеп, шейтан оны чокъ кере де атешке, де сувгъа ташлады. Эгер къолунъдан кельсе, бизлерни аджып, ярдым эт, – деди.
Шу ань баланынъ бабасы: – Инанам! Иманым аз олса, ярдым эт! – деп къычырды.