22 Анда Онынъ алдына шу ерлерде яшагъан бир ханаанлы къадын кельди. – Эфендим, Давутнынъ Огълу, мени аджы! Къызымны джин урды, ве пек къыйнай, – деп къычырды.
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ зебуры.
Ордуларнынъ РАББИси бизнен, Якъупнынъ Алласы – бизим къалемиз! Сэла
Я РАББИ, ачувынъда тазирлеме мени, гъазабынъда мени джезалама!
Лафлары анълашылмаз, тиллери къыйын, сёзлери эшитильмеген чокъ халкъларгъа сени йибермейим. Сени бойле халкъларгъа йиберген олсам да, олар сени динълер эди.
Ибраимнинъ ве Давутнынъ союндан олгъан Иса Месих акъкъында ривает. Мына Онынъ баба-деделери:
Лякин Иса онъа бир сёз биле къайтармады. Шегиртлери келип: – Айтса онъа, кетсин! Артымыздан къычырып юре, – деп Исагъа риджа эттилер.
– Эфендим, огълума мерамет эт! Онда тутарыкъ хасталыгъы бар, о пек чекише. Сыкъ-сыкъ де атешке, де сувгъа дала, – деди.
Онынъ шурети бутюн Суриеге даркъалды. Исанынъ алдына тюрлю хасталыкъларнен ве агъыр дертлернен чекишип юргенлерни, джин ургъанларны, паралич ургъанларны ве тутарыкъ хасталарыны кетире эдилер. Иса оларнынъ эписини тедавийлей эди.
Иса о ерден кеткенде, Онынъ артындан эки кёр адам такъылды. – Эй, Давут Огълу Иса, бизге мерамет эт! – деп къычырып ялвардылар.
кучьлю сеснен къычырдылар: – Эй, саибимиз Иса, бизге мерамет эт! – дедилер.
Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
Олар Исаны динълемек ве хасталыкъларындан тедавийленмек ичюн кельгенлер. Иса арам рухлардан къыйналгъанларны яхшы этти.