Меним бабам сизге буюк агъырлыкъ юклеген, мен исе бу агъырлыкъны даа да зияделештиреджегим. Меним бабам сизни къамчыларнен джезалагъан, мен исе сизни чаянларнен джезалайджагъым».
Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
Адамлар олып кечкен адисени корьмеге кельдилер. Исанынъ янына келип бакъсалар, анавы адам джинлерден къуртарылгъан. Кийинип, акъылыны башына топлап, Исанынъ аякълары янында отурмакъта эди. Олар пек къоркътылар.
Кене де Муса Исраиль огъулларына деди ки, Алла оны чагъырып кетиргени киби, бойле де этип, оларгъа агъа-къардашлары арасындан Пейгъамберни чагъырып кетиреджек эди.
ве эр тарафтан къусурсыз олды. Алла Исаны, Мелкиседекни киби, баш руханий этип къойды ве Исагъа Оны динълеген эр кеске эбедий къуртулышны багъышламагъа имкян берди.