26 Эбет, Бабам, Сенинъ эйи ираденъ шойле эди!
Нечюн Онен давалашмагъа истейсинъ? О, эткенлери ичюн сенинъ огюнъде джевапкяр дегиль.
Башындан башлап сонъунадже оладжагъыны хабер этем, къадимий заманлардан даа олмагъан шейлер акъкъында айтам: – Ниетлерим оладжакъ, истеген эр шейни япаджагъым.
Шу ань Иса Мукъаддес Рухта пек къуванды ве: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени! Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ! Эбет, Бабам, Сенинъ эйи ираденъ шойле эди! – деди.
– Баба! Эгер истесенъ, бу азаплар къадесини Менден ал! Амма Меним дегиль, Сенинъ истегинъ эда этильсин!
Иса: – Баба! Оларны багъышла. Не япкъанларыны озьлери де бильмейлер, – деди. Аскерлер джереп чекип, Исанынъ урбаларыны озьара пайлаштылар.
Сонъра адамлар ташны четке чектилер. Иса исе козьлерини кокке котерип: – Баба, Мени эшиткенинъ ичюн Санъа шукюр, – деди.
Энди юрегим сызлай. Мен не айтсам экен? «Эй, Баба, Мени бу сааттен къуртар», – дейимми? Лякин Мен шу саат ичюн кельдим.
Эй, Баба, Озь Адынъны шерефле! Иса буны айткъанынен, коктен: – Мен оны шерефледим ве даа шерефлейджегим, – деген сес кельди.
Демек, Алла кимге мерамет эйлемеге истесе, онъа мерамет эте, ве кимнинъ юрегини къатты этмеге истесе, онынъ юрегини таш киби япа.
Онда биз Алланынъ халкъы олдыкъ; эписини Озь истегинен беджерген Алла буны япмагъа эвельден къарар чыкъарды.
Алла бизге Озь гизли истегини ачып берди; Озь эйи разылыгъына коре, О, истегини Месихтен беджермеге эвельден акъылына къойды.
ве шу, Раббимиз Иса Месихте ерине кетирильген эбедий плангъа коре олды.
Алла бизлерни къуртарды ве азиз даветнен чагъырды. Буны биз ишлеримизнен къазанмадыкъ. Аксине, Алла буны Озь истегинен, къадимий вакъытлардан эвель Иса Месихте бизге берильген Озь эйилигинен япты.