42 Ве ким бу адий ве кучюк адамларнынъ бирисине, о – Меним шегиртим олгъаны ичюн, бир мешребе сув берсе, сизге догърусыны айтам: о, мукяфатсыз къалмаз.
Къадын сув кетирмеге кетти, о исе онынъ пешинден: – Бир кесек отьмек де алып кель, – деди.
Айды, онъа эвимизнинъ тёпесинде бир одачыкъ къурайыкъ. Анда тёшек, бир маса, отургъыч ве къандиль къояйыкъ. Бизге кельгенде, анда кирсин, – деди.
Фукъарени аджыгъан адам РАББИге борджкъа бере, РАББИ де онынъ яхшылыгъыны къайтарыр.
Икмет де джанынъ ичюн тамам ойледир. Икметни тапсанъ, келеджегинъ олур, умютинъ де кесильмез.
Отьмегинъни сувгъа акъыз, вакъыт кечкен сонъ, о, огюнъе чыкъар.
– Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.
Бакъынъыз, бу кучюклерден бирисини биле ред этменъиз. Мен сизге айтам: оларнынъ мелеклери эр вакъыт Меним Коктеки Бабамнынъ огюнде туралар.
Ойле де Коклердеки Бабанъыз бу кучюклерден бирисининъ биле ольгенини истемей.
Падиша оларгъа джевап берип: – Сизге догърусыны айтам: шу кучюк къардашларымдан бирисине япкъанынъыз – Манъа япкъанынъыздыр, – дейджек.
Бу кучюклерден бирисини ёлдан ургъанындан коре, онынъ бойнуна дегирмен ташыны асып, денъизге атылгъаны о ичюн яхшыджа олур эди.
Сиз исе душманларынъызны севинъиз, оларгъа яхшылыкъ япынъыз, ич бир къаршылыкъ беклемейип, оларгъа борджкъа беринъиз, чюнки Алла Озю шукюр этмеген яман адамларгъа биле мерамет эте. О вакъыт сизни буюк мукяфат беклейджек, ве сиз Юдже Алланынъ огъуллары оладжакъсынъыз.
Эгер керчектен ярдым этмеге истесенъиз, бахшышы къабул этильсин деп, эр бир адам озь бахшышыны къолунда олгъанына коре берсин.
Алла адалетсиз дегиль. О, сизинъ ишинъизни, Онынъ Адына косьтерген севгинъизни унутмаз, азизлерге насыл хызмет эткенинъизни ве шимди де япкъанынъызны акълында тутар.