11 Шеэр я да къасабагъа келип, о ерде ляйыкъ бир адам тапынъ ве шу ерден чыкъмагъандже, онынъ эвинде къалынъыз.
Ич бир ёлджу геджени сокъакъта кечирмеди, чюнки къапуларым кельген-кечкенлерге ачыкъ эди.
Ёлгъа не торба, не эки дане урба, не аякъкъап ве таякъ биле алманъыз. Чалышкъан адам озь отьмегини къазаныр.
Эвге киргенде, селям беринъиз.
Эгер бирде-бир ерде эвге кирсенъиз, шу ерден чыкъмагъандже, о эвде къалынъыз.
Буны корьгенде, базы адамлар мырылдап башладылар: – Иса гуналы адамнынъ эвине барды, – дедилер.
– Къайсы эвге кирсенъиз, о ерден кеткендже, шу эвде къалынъыз.
Лидия озюнинъ эвиндекилеринен берабер сувгъа батырылып чыкъкъан сонъ, бизни мусафирликке чагъырды. О: «Эгер сизлер мени Раббиге инангъан деп сайсанъыз, эвиме келип яшанъыз», – деп бизни къандырды.