22 – Баланы ольдюрмеге истеп, шейтан оны чокъ кере де атешке, де сувгъа ташлады. Эгер къолунъдан кельсе, бизлерни аджып, ярдым эт, – деди.
Иса шу ань къолуны узатып, оны тутты да: – Эй, иманы аз олгъан, сен не ичюн шубелендинъ? – деди.
– Эфендим, огълума мерамет эт! Онда тутарыкъ хасталыгъы бар, о пек чекише. Сыкъ-сыкъ де атешке, де сувгъа дала, – деди.
Иса оларны аджып, козьлерине къол тийдирди. Шу ань оларнынъ козьлери ачылды, ве олар Исанынъ артындан кеттилер.
Шу арада лепра хасталыгъынен чекишкен бир адам Онъа якъынлашып, тиз чёкти де: – Эфендим, эгер истесенъ, мени эляллап тедавийлерсинъ, – деди.
Иса эвге кирген сонъ, Онынъ янына кёр адамлар кельдилер. Иса олардан: – Мен истегинъизни япа биледжегиме инанасызмы? – деп сорады. – Инанамыз, Эфендим! – деп джевап берди олар.
Амма Иса разылыкъ бермеди. – Озь эвинъе, якъынларынъа бар, оларгъа Рабби сени аджып, не япкъаныны ве санъа мерамет косьтергенини айтып бер, – деди онъа.
Иса онынъ бабасындан: – О, бу алгъа тюшкенинден не къадар вакъыт кечти? – деп сорады. – Балалыгъындан шойле, – деди бабасы.
Иса онъа: – «Къолунъдан кельсе»?! Иманлы адам эр шейни япа билир, – деди.
Рабби къадынны корьгенинен, оны аджыды. – Агълама! – деди де,