Анда Онынъ алдына шу ерлерде яшагъан бир ханаанлы къадын кельди. – Эфендим, Давутнынъ Огълу, мени аджы! Къызымны джин урды, ве пек къыйнай, – деп къычырды.
Мында шимди не юнан бар не еудий, не сюннетли бар не сюннетсиз, не варвар бар не скиф, не къул бар не азат, лякин тек Месих бар. О – эр шей ве эр шейдедир.