40 Онынъ устюнден кульгенлер де олды. Амма Иса, эписини тышарыгъа чыкъарып, тек къызчыкънынъ ана-бабасынен Озь шегиртлеринен берабер къызчыкъ яткъан одагъа кирди.
Сонъ Лут чыкъып, онынъ къызларына нишанлангъан киевлерине бойле деди: – Тез бу ерден кетинъиз. РАББИ бу шеэрни ёкъ этеджек. Лякин киевлери, Лут шакъа эте, деп белледилер.
Эль-Яса кирип, артындан къапуны къапатты. РАББИге дува этти.
Хоронлы Санбаллат, аммонлы хызметчи Товья ве арап Гешем устьлеринден кулип ве оларгъа къылынып, шойле дей эдилер: – Бу япкъан ишинъиз насыл иштир? Падишагъа къаршы чыкъмагъа истейсиз, гъалиба?
Масхара олдым достларыма. Мен Аллагъа ялвара эдим, О да манъа джевап бере эди. Догъру ве къусурсыз адам масхара олды.
Агъызгъа кирген шей дегиль, агъыздан чыкъкъан шей исе инсанны арам эте, – деди.
Мукъаддес олгъан шейни копеклерге берменъиз – олар устюнъизге атылып, сизни парчаларлар. Инджилеринъизни домузлар огюне сепменъиз – оларны таптап ташларлар.
Иса эвге киргенинен: – Сизлер неден кедерленесинъиз? Не ичюн агълайсынъыз? Бу бала ольмеген, о юкълап ята, – деди.
Анда баланынъ къолуны алды ве: – Талита, кум! – деди. Бу сёзлернинъ терджимеси: «Эй, къызчыкъ, санъа айтам: тур еринъден!» – демектир.
Пара севген фериселер буны эшитип, Исаны мыскъыллап башладылар.
Олюлернинъ тирилюви акъкъында эшитип, базылары оны масхара этип кульдилер. Башкъалары исе: – Бу акъта сени башкъа сефер динълермиз, – дедилер.