29 Шу ань къадыннынъ къан акъувы токътады. Хасталыгъындан къуртулгъаныны бутюн беденинен дуйды.
Топракъта ачлыкъ, я да веба хасталыгъы, я да бирде-бир осюмлик хасталыгъы, куф, чешит тюрлю сарынчкъа олса, я да душманлар халкънынъ топрагъындаки шеэрлерини хорласалар, эр тюрлю беля-къаза я да хасталыкъ олса,
Сарайынънынъ юкъары одаларыны кок къуббеси устюнде къургъансынъ, булутларны Озюнъе араба этип, ельнинъ къанатлары устюнде кезесинъ.
сынъырларынъ ичинде аманлыкъ бере, энъ яхшы богъдайнен сени тойдура.
Я РАББИ, Санъа умют багъладым, мен ич бир вакъыт утанмайым! Озь догърулыгъынъда къуртар мени!
– Эгер сизлер РАББИ-Таалянъызнынъ айткъанларыны эшитсенъиз ве Онынъ козю алдында истегенини этсенъиз, эгер эмирлерине къулакъ ассанъыз ве эписи низамнамелерини кутьсенъиз, о заман Мен мысырлыларгъа ёллагъан хасталыкълардан бирини сизге ёлламам. Мен – РАББИм, сенинъ Тедавийлейиджинъим, – деди РАББИ.
Эвни янъыдан сылагъандан сонъ, руханий эвге кирип бакъкъанда, куф даркъалмагъаныны корьсе, руханий эвни темиз деп илян этсин, чюнки куф кечкен эди.
Устю кирли олгъан апайынен яткъан акъай апайнынъ акъувларыны ачкъандыр, къадын да къанларынынъ акъувыны ачкъандыр. Экиси де халкъ арасындан ёкъ этильсин.
Ёл бою кеткенде, бир къадын Онынъ артындан етип, урбасынынъ этегине тийди. О апай он эки йылдан берли къан джоя экен.
Чокъ адамны тедавийлегенини билип, чешит хасталыкъларгъа огърагъанлар бир-бирини итеклеп, Онъа токъунмакъ истей эдилер.
Озюнджесине: «Эгер мен Онынъ урбасына биле тийсем, тюзелирим», – деп тюшюнген.
Иса исе онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар ве хасталыгъынъдан азат ол, – деди.
О вакъыт Иса чокъ адамларны хасталыкълардан ве оларны чекиштирген дертлерден тедавийлей, яман рухлардан къуртара, чокъ сокъурларнынъ козьлерини ача эди.