39 Иса уянып, еринден турды да, фуртуна елине: – Токъта! – деди ве гольге тынчланмагъа эмир этти. Шу ань ель тынды, гольге тынчлыкъ чёкти.
«Бу ерге къадар келип токътайджакъсынъ, гъурурлы далгъаларынъ бу ерде токътап къаладжакъ», – дедим.
Эй, атеш ве бурчакъ, къар ве туман, Онынъ эмирини ерине кетирген боран!
«Мен мезаргъа кирсем, аятымдан не файда? Топракъ Санъа шукюр этерми, акъикъатынъны айтып берерми?
О, Озь къудретинен эр вакъыт падишалыкъ этеджек. Онынъ козьлери халкъларгъа дикъкъатнен бакъалар. Исьянджылар Онъа къаршы котерильмезлер! Сэла
Бутюн куньлеримиз Сенинъ гъазабынъ астында кече, йылларымыз инъильтинен бите.
– Сен исе, таягъынъны котерип, къолунъны денъизге тараф узатып, оны экиге боль. Исраиллилер денъизнинъ ортасында олгъан топракъ устюнден кечерлер.
ве Исраиль огъуллары денъиз ортасындан, топракътан кеттилер. Оларнынъ онъ ве сол тарафларында сувлар дивар олып тура эдилер.
сувлары ташмасын деп, денъизнинъ сынъырларыны тайинлегенде, дюньянынъ темеллерини къойгъанда,
Менден къоркъмакъ керексинъиз, Меним огюме къалтырамакъ меджбурсынъыз. Денъизге эбедий сынъыр оларакъ, къумны къойдым, денъиз сынъырыны кечалмаз. Далгъалары огге ынтылсалар да, кечип оламаз, гудюрдеселер де, сынъырдан чыкъып оламаз.
Рабби эр вакъыт юзь чевирмез;
Денъизге эмир этсе, денъиз къуруй, бутюн озенлер къуруп кете, Башан ери ве Къармел дагълары сола, Ливаннынъ чечеклери ренкини джоя.
Иса исе: – Не ичюн сиз бойле къоркъакъсынъыз, аз иманлылар? – деди оларгъа. Сонъ еринден турып, фуртуна ве гольни тынчландырды. Шу вакъыт эр шей бутюнлей тынды.
Иса исе башыны ястыкъкъа къойып, къайыкънынъ къуйругъы тарафында юкъламакъта эди. Шегиртлери Оны уятып: – Оджам! Биз сувгъа баткъанымыз Сен ичюн эп бирми? – дедилер.
Халкъ чапып келип топлангъаныны корьген Иса арам рухкъа эмир этти: – Эй, тильсизлик ве сагъырлыкъ руху, Мен санъа эмир этем: баладан чыкъ ве онъа къайтып кирме! – деди.
Иса джинге шойле эмир этип: – Сус да, бу адамдан чыкъ! – деди. Джин адамны эписининъ огюнде йыкътырды ве онъа ич бир зарар кетирмейип, ичинден чыкъты.
Иса къадыннынъ янына барып, эгильди ве хасталыкъкъа токътамагъа буюрды, ве хасталыкъ шу ань къадынны къалдырды. Къадын бирден турып, оларгъа софраны донатты.
Исанынъ янына барып, Оны уяттылар ве: – Саип, Саип, биз гъайып оламыз! – дедилер. Иса уянгъанынен, ельге ве далгъаларгъа токътамакъны буюрды. Олар токътадылар, голь де тынчланды.