33 Иса оларгъа: – Меним анам ве къардашларым кимдир? – деди.
Исанынъ якъын адамлары буны эшитип: – О акъылдан азды, – деп, Оны алып кетмеге кельдилер.
Исанынъ этрафында пек чокъ адам бар эди. Олар Онъа: – Ананънен къардашларынъ ве къызкъардашларынъ тышарыда турып, Сени чагъыралар, – дедилер.
Сонъ этрафында отургъанларгъа бакъып: – Мына, булар Меним анам ве къардашларым!
Мерьемнинъ огълу, Якъуп, Йосе, Иуда ве Симоннынъ агъасы, адий бир дюльгер Иса дегильми я? Онынъ къызкъардашлары да мында, бизим арамызда турмайлармы? – деди ве Исаны ред эттилер.
О исе оларгъа: – Мени не ичюн къыдырдынъыз? Я Мен Бабамнынъ эвинде олмакъ кереклигимни бильмей эдинъизми? – деди.
Иса онъа: – Къадын, бу бизим ишимиз дегиль. Меним вакъыт-саатим даа кельмеди, – деди.
Онынъ ичюн биз энди ич кимсеге адам ольчюсинен къыймет кесип оламаймыз. Эвельден Месихке де адам ольчюсинен къыймет кескен олсакъ да, шимди бойле къыймет кесмеймиз.
О, ана-бабасы акъкъында бойле деди: «Мен оларны бакъмадым». О, агъа-къардашларыны танымагъан, озь балаларыны бильмеген, лякин о, Сенинъ сёзлеринъни сакълагъан, васиетинъни къорчалагъан.