Балалар! Мен сизлернен берабер даа аз вакъыт оладжагъым. Мени къыдыраджакъсыз. Еудийлернинъ башлыкъларына айткъаным киби, сизге де айтам: Мен кетеяткъан ерге сиз барып оламайсыз.
Мен энди бу дюньяда олмайджам. Олар бу дюньяда къалалар, Мен исе Санъа къайтам. Эй, Мукъаддес Баба! Оларны Сен Манъа берген Адынъда сакъла, олар да Биз киби бирлик олсунлар.
Келинни аладжакъ адам – киевдир. Лякин киевнинъ янында тургъан ве оны динълеген досту киевнинъ сесини эшитип пек къувана. Мен де бойле бутюнлей къуванам.
Бутюн дюньяны янъыдан къурмагъа вакъыт кельмегендже, коклер Исаны алмакъ керек эди. Алла шуны азиз пейгъамберлернен къадимий вакъытлардан берли бильдирген эди.