32 – Яхшы айттынъ, Оджа, – деди Къанун оджасы. – Алла – бирден-бирдир, Ондан башкъа кимсе ёкъ, деп догъру айттынъ.
Къоркъманъыз, отюнъиз патламасын! Эвель-эзельден сизге хабер этип, оладжакъны эвельден бильдирмеген эдимми? Сиз – Меним шаатларымсынъыз. Менден гъайры алла бармы? Ёкъ, башкъа бир Къая ёкътыр, ич бирини бильмейим!
РАББИ бойле дей: – Мысырлыларнынъ топлагъан шейлери, хушлуларнынъ алыш-веришнен къазангъанлары, юксек бойлу шевалылар да санъа кечип, сенинъки оладжакълар. Олар артынъдан кетеджеклер, зынджырларынен келип, огюнъде ерге тюшеджеклер, санъа: «Алла тек сеннен, башкъа алла ёкъ», – деп ялвараджакълар.
РАББИ коклерни яратты, ер юзюни ясап, онъа бичим берди, оны пекитти, бошуна яратмады, анда яшасынлар деп, оны япты. РАББИ бойле дей: – Мен – РАББИ! Башкъасы ёкъ!
Эвель-эзельден олгъаныны акъылгъа кетиринъиз; Мен – Аллам, башкъасы ёкъ, Мен – Аллам, Манъа ошагъан ёкътыр!
Иса онъа: – Бутюн эмирлерден энъ муими будыр: Динъле, Исраиль! Рабби-Таалямыз – бирден-бир Раббидир.
Оны бутюн юрек, джан, акъыл ве къуветинънен севмек, якъын адамны да озюнъни севгенинъ киби севмек – эписи бутюнлей якъылгъан къурбанлардан ве бахшышлардан муимдир.
Ялынъыз Алла – РАББИ олгъаны сизге косьтерильген эди. Ондан башкъасы ёкъ.
Шимди шуны билинъиз ве юреклеринъизге къоюнъыз: РАББИ – тёпедеки кокте ве ашагъыдаки ер юзюнде олгъан Алладыр. Ондан башкъасы ёкъ.
Менден гъайры сенде башкъа аллалар олмасын.
Динъле, Исраиль! РАББИ – Алламыздыр, РАББИ – бирден-бирдир!