34 Олар Оны масхара этип, Онъа тюкюреджеклер, Оны къамчылайджакълар ве ольдюреджеклер. Амма учюнджи куню О, тириледжек, – деди.
Менден игренип, узакъ туралар, бетиме тюкюрмектен чекинмейлер.
Оларнынъ юрегини ягъ баскъан, агъызлары къопайып макътаналар.
Мени ургъанларгъа аркъамны, сакъалымны алгъанларгъа янакъларымны ачтым. Ашаламакътан ве тюкюриктен бетимни къапатмадым.
Адамлар Оны ашалады, Ондан башыны чевирди. Азап чеккен, чокъ хасталыкъ корьген акъай эди. Бизлер Ондан бетимизни чевире эдик, адамлар Оны ашалады, ве биз Оны адам ерине саймай эдик.
– Эки куньде бизни яхшы этер, учюнджи куню аякъкъа турсатыр, ве биз Онынъ огюнде яшармыз.
Шу вакъыттан башлап, Иса шегиртлерине Онъа Ерусалимге бармагъа кереклигини, анда акъсакъаллар, баш руханийлер ве Къанун оджалары къолунда чокъ азап чекип, ольдюриледжегини, амма учюнджи куню тириледжегини ачыкъ-айдын айтып башлады.
Сонъ олар Исанынъ юзюне тюкюрип, Оны урдылар ве котеклеп:
– Эфендимиз, шу яланджы даа сагъ олгъанда: «Мен учь куньден олюлер арасындан турарым», – дегенини хатырладыкъ.
Буны эшиткен баш руханий устюндеки урбаларыны йыртып: – Бизлерге башкъа шаатларнынъ неге кереги бар?
Базылары Онъа къаршы тюкюре башладылар. Онынъ бетини къапатып, башына урдылар ве: – Пейгъамберлигинъни косьтер! – деп къычырдылар. Сонъ хызметчилер де Оны урмагъа башладылар.
О, шегиртлерини огретип, шойле деди: – Инсан Огълуны адамлар къолуна тутып береджеклер, Оны ольдюреджеклер. О, оледжек, амма учь куньден сонъ тириледжек.
Ирод аскерлеринен берабер Исаны ашалап масхара этти, Онъа ачыкъ тюсте паалы урбалар кийдирип, Пилатнынъ алдына къайтарып йиберди.
Алла Озь Къануныны Мусанен берген эди, эйилигини ве акъикъатыны исе Иса Месихнен ачып косьтерди.
– Эр кес башта яхшы шарапны къоя, мусафирлер ичип тойгъан сонъ, ярамайджа союны бере. Сен исе яхшы шарапны шу вакъыткъадже сакълап туткъансынъ! – деди.
дефн этильди ве, Языда язылгъаны киби, учюнджи куню тирильди.