27 Иса, оларгъа козьлерини тикип: – Адамларгъа бунынъ имкяны ёкъ, лякин Алланынъ ярдымынен имкяны бар. Алла ичюн эр шей мумкюн ола, – деди.
Бу, РАББИ ичюн къолай. О, моавлыларны къолларынъызгъа береджек.
Падиша везирнинъ къолуна таянып тургъанда, везир Алланынъ адамына джевапланып: – РАББИ бутюн кок къапуларыны ачса биле, ойле шей ола билирми? – деп сорады. Эль-Яса исе: – Сен буны озь козьлеринънен кореджексинъ, амма бир шей ашап оламайджакъсынъ, – деди.
– Сен эр шейни япып оладжагъынъны билем, ич бир ниетинъ токътатылмаз.
РАББИ-ТААЛЯ! Сен буюк кучюнънен, къудретинънен коклерни ве ер юзюни яраттынъ! Сенинъ къолунъдан кельмейджек бир шей ёкъ!
– Мен – РАББИм, бутюн тири джанларнынъ Алласыдырым! Меним къолумдан кельмейджек шей бармы?
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Бу куньлерде къалгъан халкънынъ козюнде бу шей асыл олмайджакъ киби корюне, лякин Мен эр бир шейни япа билем, – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Иса оларгъа дикъкъатнен бакъып: – Адамларнынъ имкяны ёкъ, лякин Алланынъ ярдымынен эр шей олмакъ мумкюн, – деди.
Шегиртлер даа бетер шашып, бир-биринден: – Ойле олса, ким къуртарыладжакъ экен? – деп сорадылар.
Алланынъ япып оламагъан иши ёкъ, – деди.
– Адамлар япып оламагъан шей Алланынъ ярдымынен олмакъ мумкюн, – деди Иса.
Эр шейни Онъа бойсундыраджакъ къудретинен, О, бизим заваллы беденимизни Озюнинъ шуретли беденине ошатып денъиштиреджек.
Ибраим, Алланынъ олюлерни тирильтмеге кучю бар, деп тюшюнди. Шунынъ ичюн о санки Исхакъны олюмден къайтарып алды.
Шунынъ ичюн адамлар Исанынъ ярдымынен Аллагъа якъынлашкъанда, Иса оларны къуртара биле, чюнки О, эр вакъыт яшай ве Алланынъ огюнде оларнынъ тарафыны тутып, оларны къорчалай.