6 О, бабаларнынъ юреклерини балаларына, балаларынынъ юреклерини бабаларына чевиреджек. Ёкъса Мен келип, топракъны къаргъайджагъым ве ёкъ этеджегим.
Фукъарелерни адалетнен суд этеджек, ер юзюнде эзиетленгенлернинъ ишлеринде догърулыкънен къарар чыкъараджакъ. Таякънен ургъан киби, дюньяны сёзлеринен ураджакъ, яман адамларны агъызнынъ айткъанларынен ольдюреджек.
Онынъ ичюн къаргъыш ер юзюни ашай, устюнде яшагъанлар джезаларыны чекелер. Онынъ ичюн ер юзюнде яшагъанлар яналар, пек аз адам къалды.
– Раббининъ ёлуны азырланъыз, бакъымсыз ерлерде Алламыз кечеджек ёлны тюм-тюз этинъиз! – деп къычыра сахрада бир сес.
Мукъаддес Ернинъ башлыкъларындан руханийликни алдым, Якъупны бутюнлей ёкъ этмеге, Исраильни яманламагъа ёл ачтым.
РАББИнинъ разылыгъы йылыны ве Алламызнынъ джеза кунюни беян этмеге, эписи агълагъанларнынъ гонъюллерини алмагъа,
Сайлагъан халкъым адынъызнен къаргъайджакълар, РАББИ-ТААЛЯ сизни ольдюреджек, къулларына исе башкъа ад береджек.
Бутюн Исраиль Сенинъ Къанунынъны бозды, Сенинъ сесинъни эшитмемек ичюн сыртыны чевирди. Санъа къаршы гуна ишлегенимиз ичюн, Алланынъ къулу Мусанынъ Къанунында язылгъан, антнен берильген къаргъышлар башымызгъа тюшти.
Бу ерде яшагъанларны башкъа аджымайджагъым, – дей РАББИ. – Мына, Мен эр кесни якъын адамнынъ ве падишанынъ къолуна береджегим. Олар мемлекетни хорлайджакъ, Мен исе оларны оларнынъ къолундан къуртармайджагъым.
– Бутюн ер юзюнде, – дей РАББИ, – халкънынъ учьтен эки пайы къырыладжакъ ве ёкъ этиледжек, учьтен бир пайы исе сагъ къаладжакъ.
Ерусалимге къаршы дженк эткен бутюн халкъларны РАББИ бойле белянен джезалайджакъ: олар даа аякъ устюнде тураджакъ вакъытта беденлери ирийджек, козьлери козь чукъурларында ве тиллери агъызларында чюрип кетеджек.
Ерусалимге къаршы дженк этмеге бутюн халкъларны топлайджагъым. Шеэр запт этиледжек, эвлер таланаджакъ, къадынларнынъ намусына токъунаджакълар. Шеэрде яшагъанларнынъ ярысы сюргюнликке кетеджек, къалгъанлары исе шеэрде къаладжакъ, оларны ольдюрмейджеклер.
О, манъа: – Бу – бутюн ер юзюне тюшеяткъан къаргъыштыр, – деди. – Бургъу кягъытнынъ бир янында язылгъаны киби, хырсызлыкъ эткен эр ким къырыладжакъ. Обир янында язылгъанына коре, ант этип ялан айткъан адам да ёкъ оладжакъ.
Падиша пек ачувлана. Аскерлерини ёллап, адам ольдюрген джинаетчилерни ёкъ этип, шеэрни кульге чевире.
Пётр, эвельки вакъианы хатырлап, Исагъа: – Равви! Бакъса, Сен къаргъагъан инджир тереги къуруп къалгъан, – деди.
Санъа исе, балам, «Юдже Алланынъ пейгъамбери» дейджеклер, Раббиден эвель кетип, Онынъ ёлуны азырлайджакъсынъ
Зеэрли отларнен тикенни берген топракъ исе ярамай. О, къаргъышкъа огърайджакъ ве сонъунда якъыладжакъ.
Онынъ агъзындан бир кескин къылыч чыкъып тура; онен О, халкъларны ура. Демир таягъынен О, оларгъа падишалыкъ япа, Къудретли Алланынъ атешли гъазабыны душманларынынъ башларына тюшюре. Юзюм сыкъкъан ерден чыкъкъан шарап киби, оларнынъ устюне гъазабы акъа.
Ич бир арам, Алланынъ лянети устюнде олгъан шей анда къалмайджакъ, лякин шеэрде Алланынъ ве Къозунынъ тахты оладжакъ, ве Онынъ къуллары Онъа хызмет этеджеклер.