14 Сиз бойле дединъиз: «Аллагъа хызмет этмек бошунадыр. Онынъ къарарларыны беджергенимизден, Ордулар РАББИсининъ огюнде гъамнен агълап юргенимизден не файда?
Олар Аллагъа: «Бизден узакъ тур! – дедилер. – Къудретли Алла бизге не япып олур?»
О: «Алланынъ разылыгъыны къыдырмакъ адам ичюн файдасыздыр», – деди.
Сен: «Манъа не файда? Гуна ишлемесем де, не файда?» – дейсинъ.
– Сен исе, Якъуп, Мени чагъырмадынъ! Менден болдурдынъ, Исраиль!
«Аштан-сувдан вазгечемиз де, нечюн корьмейсинъ? – дейлер. – Джанларымызнынъ истеклерини тутамыз да, нечюн шуны бильмейсинъ?» Бакъынъыз! Аштан-сувдан вазгечкен куню истеклеринъизни ерине кетиресинъиз, башкъаларны агъыр хызмет эттиресинъиз.
Амма олар: «Акъылгъа биле кетирме! Озь тюшюнджелеримизге коре яшайджакъмыз, яман юреклеримизнинъ инатлыгъына коре арекет этеджекмиз», – дейлер.
Ялынаякъ юрмектен сакъын, сувсузлыкътан богъазынъны сакъла. Амма сен: «Э-эй, эписи джоюлып кетсин! Ябанджы аллаларны севем, оларнынъ артындан кетеджегим», – дединъ.
Лякин Коклернинъ Къыраличесине къокъулы отларны якъмакътан, ичимлик бахшышларыны кетирмектен вазгечкенимизден сонъ, эр шейде ёкълукъ коремиз, къылычтан ве ачлыкътан гъайып оламыз.
Олар къайтты, амма Юдже Раббиге дегиль, ишанчсыз яй киби олды. Башлыкъларыны арсыз тиллери ичюн къылычнен ольдюрир, бунынъ ичюн оларнынъ устюнден Мысыр топрагъында кулерлер.
Амма шимди де РАББИ айта ки: – Ашамайып-ичмейип, агълап ве зар чекип, джан-юректен Манъа къайтынъыз.
Шу вакъыт Мен лампатларнен бутюн Ерусалимни гъайретнен бакъып чыкъаджагъым ве шарапнынъ къою тортасына ошагъан къопай адамларны, «РАББИ не яхшылыкъ, не яманлыкъ япар», – юреклеринде айткъанларны джезалайджагъым.
– Манъа къаршы юзьсюз сёзлер айттынъыз, – дей РАББИ. – Сиз исе: «Санъа къаршы не айттыкъ?» – деп сорарсынъыз.
Кедерленинъиз, окюрип агъланъыз! Кулькюнъиз агълавгъа, къуванчынъыз къасеветке айлансын.