2 – Мен сизни севем, – дей РАББИ. – Сиз исе: «Бизни насыл севесинъ?» – деп сорарсынъыз. Исав Якъупнынъ агъасы дегиль эдими? – дей РАББИ. – Мен Якъупны севдим.
РАББИ онъа бойле деди: – Къурсагъынъда эки миллет бар. Ичинъден эки тюрлю халкъ пейда оладжакълар. Олардан бир халкъы башкъасындан кучьлюдже оладжакъ, ве кичкенесине буюги хызмет этеджек.
Биринджиси бутюн къырмызы ве юньлю урба киби чыкъты; онынъ адыны Исав къойдылар.
Артындан, Исавнынъ табаныны къолунен тутып, къардашы чыкъты. Онъа Якъуп деген ад къойдылар. Олар догъгъанда, Исхакъ алтмыш яшында эди.
Исхакъ къоркъусындан чокъ титреп башлады ве бойле деди: – Я, сен кельмезден эвель манъа ав этинден кетирип ашаткъан ве мен оны багъышлагъан ким эди? Энди о, багъышлангъан оладжакъ.
О, манъа: «Мен сени арттырырым, чокъ сайылы этерим. Сенден чокъ халкъ асыл этерим, бу топракъны сенден сонъ олгъан эвлятларынъа эбедий къулланмакъ ичюн берерим», – деди.
Сенден разы олгъан, сени Исраиль тахтына отурткъан Алланъ олгъан РАББИге чокътан-чокъ шукюрлер олсун! Исраильге олгъан эбедий севгиси ичюн РАББИ сени укюмдарлыкъ этмек ве акъкъикъатны къорчаламакъ ичюн падиша этти!
– Къайсы ёлдан кетеджекмиз? – деп сорады. – Эдом сахрасы ёлундан кетеджекмиз, – деп джевап берди Ёрам.
Сен козюмде дегерли ве пек сайгъылысынъ, Мен сени севем. Сенинъ ичюн башкъа адамларны, джанынъ ичюн халкъларны береджегим.
– Эдомдан, Боцрадан, ачыкъ къырмызы урбаларында, шерефли кийимлеринде, буюк кучьнен кельген ким? – Бу – Меним! Догърусыны айтам, къуртамагъа кучюм бар.
Эй, бугуньки несиль! РАББИнинъ сёзлерине къулакъ асынъыз! Исраиль ичюн Мен сахра киби эдимми? Къап-къаранлыкъ бир мемлекет олдыммы? Сонъ не ичюн халкъым: «Истеген еримизге кетемиз, энди Санъа къайтмайджакъмыз», – дей?
РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?
РАББИ манъа узакътан корюнди ве деди: – Сени эбедий севгинен севдим, онынъ ичюн санъа мерамет эйлейим.
РАББИ бойле дей: – Гуна устюне гуна къазангъанлары ичюн, эдомлыларны мытлакъа джезалайджагъым. Чюнки олар къардашлары исраиллилернинъ артындан къылычнен къувалады, мераметсиз олды, ачувына чыкъмагъа ёл берди, ве гъазабы сонъсуз эди.
Сиз сёзлеринъизнен РАББИни ачувландырдынъыз. «Оны не ичюн ачувландырдыкъ?» – деп сорарсыз. Чюнки сиз: «Яманлыкъ эткен эр кес РАББИнинъ козюнде яхшыдыр. О, олардан разы», я да «Адалетли суд япкъан Алла не ерде?» – дейсинъиз.
Амма о адам, озюни акъламакъ ичюн, Исадан: – Я манъа якъын адам кимдир? – деп сорады.
Меним эмирим шудыр: Мен сизни насыл севген олсам, сиз де бир-биринъизни ойле севинъиз.
Лякин РАББИ баба-деделеринъе ашыкъ олгъан, сизни севген ве эписи халкълардан сизни, оларнынъ эвлятларыны сайлап алгъан эди. Бугунь де ойледир.
Лякин Алланъ олгъан РАББИ Беламны динълемеге истемеген. Алланъ олгъан РАББИ сени севгени ичюн, къаргъышны бахыткъа чевирген.
О, халкъыны керчектен севе. Эписи азизлер Сенинъ къолунъда, олар аякъларынъда топлашалар, айткъанларынъа къулакъ асалар.
О баба-деделеринъизни севе эди. Шунынъ ичюн оларнынъ эвлятларыны сайлады ве сизлерни Озюнинъ буюк къудретинен Мысырдан алып чыкъты.