о, агъачтан ясалгъан къурбан ерине ошай эди. Онынъ юксеклиги – бир бучукъ метр, узунлыгъы ве кенълиги – бир метр эди. Онынъ кошелери, темели ве янлары да агъачтан эди. Адам манъа: «Бу – РАББИнинъ огюнде тургъан столдыр», – деди.
Олар ярдымсыз къалгъан адамларны топракъ ичине таптайлар, алчакъгонъюллилерни четке итейлер. Бабасынен огълу бир къадынгъа къатнай, Меним азиз Адымны яманлай.
Сиз даа: «Не де агъырлыкъ бу! Бездик бу иштен!» – деп, ондан бет чевиресинъиз, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Сиз къурбан оларакъ хырсызлангъан, топал ве хаста айванларны алып кетиресинъиз, бахшышларны бересинъиз. Мен буны элинъизден къабул этейимми? – дей РАББИ.