34 Пётр лафыны даа битирмегенде, бир булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шегиртлер булут тюбюнде къалып, пек къоркътылар.
Мысыр акъкъында пейгъамберлик. Иште, РАББИ енгиль булуткъа отурып, Мысыргъа келе! Мысырнынъ путлары Онынъ юзюнден къалтырай, мысырлыларнынъ юреги къопып кете.
Мен янъгъыз къалдым ве бу аджайип шейни корьдим. Мен такъаттан кесильдим, чырайым ап-акъ кесильди, менде кучь къалмады.
Муса ве Ильяс Исанен сагълыкълашкъанда, Пётр Исагъа: – Саип, бу ерде бизге не яхшы я! Биз учь чалаш къурайыкъ да, бириси Санъа, бириси Мусагъа ве бириси Ильяскъа олсун, – деди. О, не айткъаныны озю де бильмей эди.
Булутнынъ ичинден бир сес чыкъып: «Бу Меним Огълумдыр; Оны Мен сайладым; Оны динъленъиз!» – деди.
Оны корьгенимнен, аякълары астына олю киби йыкъылдым. О, онъ къолуны устюме къойып, бойле деди: – Къоркъма! Мен Биринджи ве Сонъкидирим.
– Биз мытлакъ оледжекмиз, чюнки биз Алланы корьдик, – деди Маноах апайына.
О заман Гидон бу РАББИнинъ Мелеги олгъаныны анълады. – Ах, РАББИ-ТААЛЯм! – деп инъледи Гидон. – Мен РАББИнинъ Мелегини козьме-козь корьдим!