53 Олар къызчыкънынъ ольгенини билип, Онынъ устюнден кульдилер.
Масхара олдым достларыма. Мен Аллагъа ялвара эдим, О да манъа джевап бере эди. Догъру ве къусурсыз адам масхара олды.
Мыскъылджылар этрафымны сарды, мыскъыллары даима козюм огюндедирлер.
Адамлар Оны ашалады, Ондан башыны чевирди. Азап чеккен, чокъ хасталыкъ корьген акъай эди. Бизлер Ондан бетимизни чевире эдик, адамлар Оны ашалады, ве биз Оны адам ерине саймай эдик.
О: – Бу ерден кетинъиз! Къызчыкъ ольмеген, о юкълай! – деди. Адамлар исе Онынъ устюнден кульдилер.
Пара севген фериселер буны эшитип, Исаны мыскъыллап башладылар.
Эписи, озьлерини кокреклерине урып, ольген къызчыкъ ичюн агълай эдилер. Иса исе: – Агъламанъыз, о, ольмеген. О, юкълай, – деди.
Иса хастанынъ къолуны алды ве: – Эй, къызчыкъ, еринъден тур! – деди.
Иса: – Ташны алып четке къоюнъыз! – деди. Олюнинъ татасы Марта Онъа: – Рабби, о къабир ичине къоюлгъанына дёрт кунь олды, энди къокъусы чыкъкъандыр, – деди.