52 Эписи, озьлерини кокреклерине урып, ольген къызчыкъ ичюн агълай эдилер. Иса исе: – Агъламанъыз, о, ольмеген. О, юкълай, – деди.
Саре Кирьят-Арбада, я да Хевронда, Ханаан топрагъында кечинди. Ибраим барып, Саре артындан окюр-окюр яныкълап агълады.
Падиша буны эшиткенде, юрегини къан басты. Араба къапунынъ устюндеки одагъа кирип агълады. Анда кеткенде: – Огълум Авишалом! Огълум, огълум Авишалом! Сенинъ еринъе мен ольгейдим! Авишалом огълум, ах, огълум! – деди.
Байыр тёпесинде олгъан Алланынъ Шурети исраиллилерге алевленип янгъан атеш киби корюне эди.
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.
«Биз сизге къавал чалдыкъ, сиз ойнамадынъыз! Биз такъмакълар окъудыкъ, сиз исе агъламадынъыз», – деп къычыргъан балаларгъа ошайлар.
Исанынъ артындан пек чокъ адам кетмекте эдилер. Чокъ къадын Онынъ ичюн кокюслерине урып, агъламакъта эдилер.
Сейир этмек ичюн топланып кельген бутюн халкъ олгъан шейни корип, кокрегине ура-ура эвлерине къайтты.
Иса о эвге кирип, янына тек Пётрны, Якъупны, Юханны, къызчыкънынъ анасыны ве бабасыны алды. Башкъаларына исе кирмеге ясакъ этти.
Олар къызчыкънынъ ольгенини билип, Онынъ устюнден кульдилер.
Иса буны эшитип: – Бу хасталыкъ олюмнен битмейджек, лякин о, Алланынъ шуретине себеп оладжакъ. Алланынъ Огълу онынъ ярдымынен шурет къазанаджакъ, – деди.