47 Япкъаныны гизлеп оламайджагъыны анълагъан къадын къоркъудан къалтырап, чыкъты, Исанынъ аякъларына йыкъылып, бутюн халкъ огюнде Исагъа не себептен тийгенини ве бирден тюзельгенини айтты.
РАББИден къоркъып, Онъа хызмет этинъиз, эм де къалтырап, къуванынъыз!
Бутюн къанунсызлыкъларымдан мени къуртар, акъылсызнынъ акъаретине мени берме!
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
Эфраим лаф эткенде, эр кес титрей эди. О, Исраильде юксельди, лякин Баал ичюн къабаат ишлеп, гъайып олды.
Мен Эфраимни билем, Исраиль де Менден сакъланмаз. Эй, Эфраим, сен ороспулыкъ япасынъ, эй, Исраиль, сен арамландынъ.
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Къадынлар тез-тез къабирден чыкъып, буюк къуванчнен къоркъугъа толып, Исанынъ шегиртлерине хабер этмеге чаптылар.
Озюне не олгъаныны анълагъан къадын къоркъып-къалтырап Исанынъ алдына кельди де, Онынъ аякълары тюбюне озюни ташлап, бутюн акъикъатны айтып берди.
Амма Иса: – Ёкъ, кимдир Манъа тийди. Мен Озюмден кучь чыкъкъаныны дуйдым, – деди.
Иса онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар, – деди.
Къаравул ярыкъ сорап, зиндангъа чапып кирди, титреп, озюни Павелнен Силанынъ аякълары алдына ташлады.
Аранъызда олгъанда, мен къуветсиз эдим, къоркъудан къалтырай эдим.
Эпинъиз оны динълегенинъизни, насыл къоркъунен ве титревнен къабул эткенинъизни акълында туткъанда, Титнинъ сизлерге олгъан севгиси даа арта.
Шунынъ ичюн, меним севимлилерим, сиз эр вакъыт меним сёзюмни динълегенинъиз киби, тек мен алдынъызда олгъанымда дегиль, амма шимди де, мен сизнен олмагъанымда, энди даа чокъ къоркъунен ве титревнен сизинъ къуртулышынъызны къазанынъыз.
Биз исе, сарсылмаз падишалыкънынъ сабылары олып, Аллагъа миннетдар олайыкъ ве Онъа ляйыкъ урьметнен ве къоркъунен ибадет этейик,
Смаил РАББИ айткъаны киби япты. Вифлеемге кельген сонъ, онынъ огюне шеэрнинъ акъсакъаллары къалтырап чыкътылар ве: – Сенинъ кельгенинъ хайырлымы? – деп сорадылар.