6 Иса оларнен кетти. Олар юзбашынынъ эвине якъынлашкъанда, юзбашы Онъа достларыны ёллап, бойле деди: – Эфендим, замет этме, Сен эвиме киргенинъе мен ляйыкъ дегилим.
Манъа, къулунъа косьтерген бутюн мераметинъе ве ишанчлыгъынъа мен ляйыкъ дегилим. Иордан дерьясыны мен къолумда бир таякънен кечтим, шимди исе эки ордум бар.
Кибирлилик адамны ашалай, алчакъгонъюлли исе шурет къазаныр.
Шойле де Инсан Огълу, Озюне хызмет эттирмек ичюн кельмеди. Озю хызмет этмек ве Озь джаныны къурбан этип, чокътан-чокъларны къуртармакъ ичюн кельди, – деди.
Мен сизни сувгъа батырып темизлейим. Бу – тёвбе бельгисидир. Амма артымдан Келеяткъан менден къудретлидир. Мен Онынъ аякъкъапларыны котерип, пешинден кетмеге биле ляйыкъ дегилим. О сизлерни Мукъаддес Рухнен ве атешнен темизлейджек.
Иса онен берабер кетти. Онынъ артындан пек чокъ адам кеткени ичюн, этрафында буюк къалабалыкъ эди.
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Олар Исанынъ янына кельдилер ве гъайретнен риджа этип: – Бу адам Сенинъ ярдымынъа ляйыкътыр.
О, халкъымызны севе; бизге синагоганы о, къурды, – дедилер.
Шунынъ ичюн Сенинъ алдынъа озюм бармадым. Озюмни, бунъа ляйыкъ дегилим, деп саям. Сен тек буюрсанъ, къулум тедавийленир.
Иса бу сёзлерни даа айтып битирмегенде, синагога башлыгъынынъ эвинден бир адам келип: – Къызынъ ольди. Оджаны къасевет эттирме, – деди.
Назарет шеэринден олгъан Исаны Алла Мукъаддес Рухнен ве къудретнен ягълады. Сонъ О, чокъ яхшы шейлер япып ве Шейтан ургъанларнынъ эписини тедавийлеп юре эди. Исанен берабер Алланынъ Озю эди.
Раббининъ огюнде алчакъгонъюлли олунъыз, ве О, сизни юксельтир.
Амма О, бизге даа зияде эйиликни бере. Бойлеликнен, Языда айтылгъан ки, Алла къопайларгъа къаршы чыкъаджакъ, алчакъгонъюллилерге исе эйилик япаджакъ.