46 Сен Меним башымны зейтюн ягъынен ягъламадынъ, о исе, паалы къокъулы ягънен аякъларымны ягълады, – деди.
О заман Давут ерден турды, ювунды, ягънен сюртюнди, урбаларыны денъиштирди, ве РАББИнинъ Эвине кетип, дувалар окъуды. Эвге къайтып, аш талап этти ве ашады.
Текъоагъа бир адам ёллап, андан бир акъыллы къадынны кетиртти ве онъа: – Агълагъан киби ол, матем урбаларны кий ве олюге куньлер девамында агълап юрген киби ол.
«Меним сайлагъанларыма тийменъиз, пейгъамберлериме яманлыкъ этменъиз!»
О, РАББИден яхшылыкъ алыр, Къуртарыджы олгъан Алладан догърулыкъ тапар.
Эр вакъыт беяз урбаларны кий, башынъа сюрткен зейтюн ягъынъ да эксильмесин.
Учь афта ичинде мен агъзыма не леззетли аш, не эт къойдым, не шарап ичтим, не де башымны ягънен ягъладым.
Чанакъларнен шарап ичесиз, энъ яхшы ягъларнен сюртюлесиз, лякин Юсуф эвлятларынынъ келеджек белясыны къасевет этмейсиз!
Урлукъ сачаджакъсынъ, амма берекет алмайджакъсынъ, зейтюн сыкъаджакъсынъ, амма ягъынен сюртюнмейджексинъ. Юзюм шырасыны сыкъаджакъсынъ, амма шарап ичмейджексинъ.
Лякин сен аштан-сувдан вазгечкенде, башынъны зейтюн ягъынен ягълап, бетинъни ювып юр.
– Шунынъ ичюн Мен санъа айтам: онынъ чокъ гуналары багъышланды, чюнки онынъ севгиси буюк. Кимге аз багъышланса, о, аз севе.
Ювун, ягънен ягълан, энъ гузель урбаларынъны кийип, армангъа кет. Лякин Боаз ашамагъа-ичмеге битирмегендже, козюне корюнме.