14 дженазе табутына якъынлашып, къолунен тийди. Табутны алып кеткен адамлар токътадылар. – Эй, йигит, санъа айтам: тур еринъден! – деди Иса.
Учь кере огъланнынъ устюне узанып ятты, РАББИни чагъырды ве: «Я РАББИ! Аллам! Шу огъланнынъ нефеси беденине къайтсын!» – деди.
РАББИ Ильяснынъ давушыны динъледи, огъланнынъ джаны беденине къайтты, ве о, тирильди.
Адам да ойле, ятар ве бир даа турмаз, коклер тургъандже уянмаз, юкъусындан уяндырылмаз.
Адам ольген сонъ, сагъ олурмы? Хызметимнинъ бутюн куньлеринде денъишмелер вакътыны беклерим.
Дамыны бакъынъыз, РАББИ не къадар эйидир! Не къадар бахтлыдыр Онъа умют багълагъан адам!
Сенинъ олюлеринъ тириледжек, ольген беденлер тураджакъ. Топракъта яткъанлар, уянынъыз, къуванчнен къычырынъыз! Чыкъ откъа тюшкени дайын, Сенинъ мераметинъ олю рухларнынъ мемлекетине энеджек.
Анда баланынъ къолуны алды ве: – Талита, кум! – деди. Бу сёзлернинъ терджимеси: «Эй, къызчыкъ, санъа айтам: тур еринъден!» – демектир.
Рабби къадынны корьгенинен, оны аджыды. – Агълама! – деди де,
Олю котерилип отурды да, лаф этип башлады. Иса оны анасына къайтарды.
Иса акъкъында бу хабер бутюн Еудие ве онынъ этрафларына даркъалды.
Иса онъа шойле деди: – Мен тирилюв ве аят олам. Манъа иман эткен адам ольсе де, яшайджакъ.
Баба насыл этип олюлерни тирильтсе ве оларгъа аят берсе, Огъул да кимни истесе, оны тирильте.
Сизге керчектен догърусыны айтам: ойле заман келеята ве энди кельди ки, олюлер Алла Огълунынъ сесини эшитеджек, ве Онынъ сесини эшиткенлер тири оладжакълар.
Ибраим акъкъында бойле язылгъан эди: «Мен сени сайысыз халкъларнынъ бабасы-дедеси этеджегим». Бойлеликнен, Ибраим Аллагъа инанып, Онынъ огюнде бизим бабамыз олды. (Алла олюлерни тирильте ве олмагъан шейлерни сёзнен ярата!)
чюнки оларнынъ гизли япылгъан шу ишлери акъкъында айтмагъа биле айыптыр.