10 Иса оларны эписини козьден кечирип, сакъаткъа: – Къолунъны узат! – деди. Сакъат бойле япкъанынен, къолу тюзельди.
Падиша Алланынъ адамына джевап берип: – Алланъ олгъан РАББИге ялварып, меним акъкъымда дува эт, къолум кене къыбырдап башласын, – деди. Алланынъ адамы РАББИге ялварды, ве падишанынъ къолу кене къыбырдап башлады, эвелькиси киби олды.
Иса адамларнынъ о къадар таш юрекли олгъанларына къайгъырып, этрафына кедер ве ачувнен бакъты. Къолу сакъат адамгъа исе: – Къолунъны узат! – деди. О, сакъат къолуны узаткъанынен, къолу тюзельди.
Олар исе, ачувындан къутурып, Исагъа не япайыкъ деп, озьара фикирлеше башладылар.
Иса башкъаларгъа: – Мен сизден сорайым: раатлыкъ кунюнде не япмакъ мумкюн – яхшылыкъмы я да яманлыкъмы? Джан къуртармакъмы я да гъайып этмекми? – деди.
– Еринъден тур, тёшегинъни алып бар! – деди Иса хастагъа.