26 Эписи шашып къалдылар. Олар Алланы шуретледи, къоркъа-къоркъа: – Биз бугунь оламайджакъ шейлерни корьдик, – дедилер.
Ер юзюндеки бутюн халкъларнынъ огюнде бу шеэр Манъа къуванчлы нам, макътав ве урьмет кетиреджек. Ерусалим халкъына эткен яхшылыгъым акъкъында эшиткенде, бу халкълар шашып къаладжакълар, бу халкъкъа багъышлагъан тынчлыкъ-аманлыкъ акъкъында билип, титрейджеклер.
Бундан сонъ Исраиль огъуллары къайтаджакъ ве РАББИни, оларнынъ Алласыны, эм де Давут падишасыны къыдыраджакълар. Олар РАББИден къоркъаджакълар ве сонъки куньлериндеки Онынъ эйилигини буюк урьмет этеджеклер.
Буны корьген адамлар шашып къалдылар. Олар бир-бирине: – Бу – Давутнынъ Огълу дегильми? – дедилер.
Къадынлар тез-тез къабирден чыкъып, буюк къуванчнен къоркъугъа толып, Исанынъ шегиртлерине хабер этмеге чаптылар.
Бу адисени корьген адамлар шашып къалдылар, инсанларгъа бойле къудрет берген Алланы шуретледилер.
Адам шу дакъкъасы турды, тёшегини котерди ве эписининъ козю огюнде чыкъып кетти. Буны корьгенлер шашып къалдылар. – Биз бойле шейлерни ич бир вакъыт корьмедик! – деп, Аллагъа шукюрлер эттилер.
Эписи къомшулар пек къоркътылар. Бу вакъиалар акъкъында бутюн дагълы Еудие топрагъында лаф эттилер.
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Эр кесни буюк бир къоркъу басты. Олар Алланы шуретлеп: – Арамызда буюк пейгъамбер пейда олгъан. Алла Озь халкъына ярдым этмеге кельген, – дедилер.
Герасалыларнынъ виляетинде яшагъанларнынъ эписини буюк къоркъу басты. Шунынъ ичюн олар Исадан шу ерлерден кетмесини истедилер. Сонъ Иса къайыкъкъа минип, къайтып кетти.
Руханийлер акъайларны джезаламакъ ичюн ич бир мана тапмайып, оларны даа бир кере къоркъузып, йибердилер. Олар халкътан къоркъа эдилер. Эписи адамлар олгъан шей ичюн Аллагъа шукюр эте эдилер.
мен ичюн Алланы шуретледилер.