25 Адам, эписининъ козю огюнде бирден турып, яткъан тёшегини алды да, Алланы шуретлеп, эвине кетти.
Алла: – Ярыкъ олсун! – деди. Ве ярыкъ олды.
Дамыны бакъынъыз, РАББИ не къадар эйидир! Не къадар бахтлыдыр Онъа умют багълагъан адам!
Бу адисени корьген адамлар шашып къалдылар, инсанларгъа бойле къудрет берген Алланы шуретледилер.
Адам шу дакъкъасы турды, тёшегини котерди ве эписининъ козю огюнде чыкъып кетти. Буны корьгенлер шашып къалдылар. – Биз бойле шейлерни ич бир вакъыт корьмедик! – деп, Аллагъа шукюрлер эттилер.
Сонъ къолларыны къадыннынъ башына къойды. Къадын бирден догърулып, Аллагъа шукюр этти.
Шу ань кёрнынъ козьлери коре башлады. О, Алланы алгъышлап, Исанынъ пешинден кетти. Буны корьген бутюн халкъ Аллагъа шукюрлер этти.
Иса къолуны узатты ве онъа тийип: – Мен истейим, элял ол! – деди. Шу ань лепра адамны къалдырды.
Бундан сонъ, эвельден кёр олгъан адамны экинджи кере чагъыртып: – Алланынъ огюнде догърусыны айт! Биз о адамнынъ гуналы олгъаныны билемиз, – дедилер.