20 Сонъ Иса, китапны къапатып, хызметчиге берди ве ерине отурды. Синагогадакилер эписи Онъа дикъкъатнен бакътылар.
Ондан сонъ Иса чокъ адамларгъа: – Мени якъаламакъ ичюн, айдут тутаджакъ киби, къылыч ве таякъларнен силяланып кельдинъиз. Мен эр кунь Алланынъ Сарайында олып, окъута эдим, сизлер исе Мени якъаламадынъыз, – деди.
ве озюнинъ къаяда оюлгъан янъы къабринде дефн этти. Къабирнинъ агъзыны балабан бир ташнен къапатып, кетти.
лякин бунынъ чаресини тапамадылар. Бутюн халкъ Исаны джан-юрекнен динълеп, артындан юре эди.
Онъа Ешая пейгъамбернинъ китабыны бердилер. Иса китапны ачып:
Иса оларгъа: – Язылгъан сёзлер сиз Мени динълеген вакъытта, бугунь беджерильди, – деди.
Иса бир къайыкъкъа, Симоннынъ къайыгъына минип, ялыдан бираз узакълашмасыны риджа этти ве, къайыкънынъ ичинде отурып, адамларны андан огретмеге девам этти.
Саба эрте О, кене Сарай азбарына къайтып кельди. Онынъ алдына бутюн халкъ кельди. Иса отурып, адамларны огретмеге башлады.
Раатлыкъ куню биз шеэрнинъ араба къапуларындан тышарыгъа чыкъып, озенге бардыкъ. Дува окъумакъ ичюн ер анда олгъаныны тюшюндик. О ерде топлашкъан къадынларнен субетлешип башладыкъ.
Пётр буны корип, халкъкъа деди: – Эй, Исраиль акъайлары! Не ичюн бунъа тааджиплендинъиз? Бизлерге ойле бакъасыз ки, санки биз о адамгъа юрмеге къабилиетини озь къудретимиз я да диндарлыгъымызнен бердик.