5 Къадынлар къоркъудан ерге бакъып тургъанда, мелеклер оларгъа: – Тири Олгъанны не ичюн олюлер арасында къыдырасыз?
Амма адам огълуна ошагъан бири дудакъларыма тийди, ве мен агъзымны ачып, лаф этип башладым. Къаршымда тургъангъа: – Эфендим! Мен корьген шей мени пек эеджанландырды, ве мен такъаттан кесильдим.
ве бойле деди: – Къоркъма, Алла севген адам! Сенде эр шей эсен-аман олсун! Джесаретли ве кучьлю ол! О меннен лаф эткенде, мен къуветлендим ве онъа бойле дедим: – Айт, эфендим! Сен манъа кучь бердинъ.
Мерьем шашмалады. Мелек онъа берген селямнынъ манасы не анълаткъаныны бильмей эди.
Къадынлар шашып тургъан вакъытта, оларнынъ огюнде апансыздан парылдагъан беяз урба кийген эки адам пейда олды.
О мында ёкъ, О тирильди. Даа Галилеяда олгъанда, О сизге не айткъаныны хатырланъыз:
Лякин Алла олюм зынджырларыны узип, Оны тирильтти, чюнки олюм Оны тутып оламаз эди.
Бундан гъайры, он пайда бир пайыны халкътан оледжек адамлар алалар. Мында исе, язылгъанына коре, онда бир пайыны эбедий яшагъан инсан алды.
Мен тирим. Ольген эдим, амма бакъ, энди Мен эбедиен тирим. Менде олюлерни тирильтмеге кучю бар, Манъа олюлернинъ дюньясынынъ къапусыны ачып олгъан анахтарлары берильгендир.
Смирнадаки иманлылар джемиетининъ мелегине яз: «Биринджи ве Сонъки, ольген ве тирильген Бири бойле дей: