28 Олар ёл туткъан койге якъынлашкъанда, Иса Озь ёлуны девам этеджек киби олды.
– Эфендилерим, динълесенъиз! Къулунъызнынъ эвине киринъиз ве анда геджеленъиз, аякъларынъызны да ювунъыз. Саба эрте турып, ёлунъызны девам эттирирсинъиз, – деди. Лякин олар: – Ёкъ, биз мейданда геджелермиз, – дедилер.
О, Якъупкъа: – Мени йибер, энди танъ ата, – деди. – Мени багъышламагъанынъдже, сени йибермем, – деди Якъуп.
Юсуф агъаларыны корип, оларны таныды. Лякин оларгъа дуйдурмайып, оларнен серт лакъырды этип башлады. – Сиз къайдан кельдинъиз? – деп сорады о олардан. – Ханаан топрагъындан, – дедилер олар. – Аш сатын алмакъ ичюн.
Ель шегиртлернинъ къайыгъына къаршы эсмекте эди. Иса оларнынъ къайыкъта ельге къаршы ялдап къыйналгъанларыны корип, танъ атмаздан сув устюне басып, шегиртлери тарафкъа ёл алды. Оларгъа якъынлашып, янларындан кечип кеткен киби олды.
Лякин олар: – Бизнен къал. Кунь битеята, энди акъшам олды, – деп Онъа ялвардылар. Иса эвге кирип, оларнен къалды.