48 Сейир этмек ичюн топланып кельген бутюн халкъ олгъан шейни корип, кокрегине ура-ура эвлерине къайтты.
Ёлдан урулгъанымдан сонъ тёвбе эттим, акъыл огретильгенимден сонъ озюмни янбашымдан урдым; масхара олдым, ашаландым, яшлыгъымда ишлеген гунам башымдадыр».
Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
Эписи, озьлерини кокреклерине урып, ольген къызчыкъ ичюн агълай эдилер. Иса исе: – Агъламанъыз, о, ольмеген. О, юкълай, – деди.
Бу сёзлерни эшиткенлер юреклерине окъ санчылгъан киби олдылар, Пётр ве башкъа эльчилерге: – Дин къардашларымыз, биз не япайыкъ? – дедилер.