44 Бу вакъиа саат он экилерде олды. Сонъ саат учьке къадар бутюн дюньяны къаранлыкъ басты,
Олар Баал-Пеор адлы путкъа япыштылар, олюлер ичюн берильген къурбанларны ашадылар.
Кунешни къаранлыкъ къаплайджакъ, ай къангъа бояланаджакъ. Ве ондан сонъ РАББИнинъ буюк ве къоркъунчлы куню келеджек.
РАББИнинъ куню келювини истегенлерге беля олсун! РАББИнинъ куню сизге неге керектир? О ярыкъ дегиль, къаранлыкъ оладжакътыр.
– О куню, – дей РАББИ-ТААЛЯ, – уйледе кунешни батыраджагъым, купе-куньдюз ер юзюни къарартаджагъым.
Уйледен башлап саат учьке къадар бутюн дюньяны къаранлыкъ басты.
Къабирлер ачылды ве чокъ раметли азизлер тирильди.
Исанынъ къаршысында тургъан юзбашы, Онынъ джан бергенини корип: – Акъикъатен бу Адам – Алланынъ Огълу экен! – деди.
Шу куню азырланув куню, Песах Байрамынынъ арфеси эди. Вакъыт уйлеге якъын эди. Пилат еудийлерге: – Мына, Падишанъыз! – деди.
Раббининъ улу ве шанлы куню кельмезден эвель, кунеш къаранлыкъ оладжакъ, ай къан киби оладжакъ.