44 Демек, Давут Онъа «Рабби» дей. Насыл олып О, Давутнынъ огълу олур? – деди.
Мына, Рабби Озю сизге алямет береджек. Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, адыны Иммануэл къояджакълар.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Бугунь Давутнынъ Шеэринде сизинъ Къуртарыджынъыз догъды. О – Месих, Раббидир! – деди.
РАББИ меним Раббиме айтты: – Душманларынъны аякъларынъ астына йыкътырмагъанымдже, Меним онъ тарафымда отур!
Бутюн халкъ Оны динълеп тургъанда, Иса озь шегиртлерине:
Буюк баба-деделер – оларнынъкидир, Месих де олардан догъды. Эр шейнинъ устюнден олгъан Аллагъа эбедиен макътавлар олсун! Амин!
Амма вакъты-саати кельгенде, Алла Озь Огълуны, къадындан догъулгъанны ве Къанунгъа бойсунгъанны, ёллады.
Шубесиз, акъикъий диннинъ сыры буюктир: Алла инсан беденинде корюнди, Онынъ догърулыгъы Рухта ачылды. О, мелеклерге корюнди, халкъларгъа бильдирильген эди. Дюньяда Онъа инандылар; шурет ичинде О, коклерге котерильди.
– Мен, Иса, иманлылар джемиетлериме бу хаберни айтмагъа сизге Озь мелегимни ёлладым. Мен – Давутнынъ тамырым ве несилим, ярыкъ танъ йылдызым.