1 Куньлернинъ биринде Иса Алланынъ Сарайында халкъны огретип, Къуванчлы Хаберни илян этмекте эди. Баш руханийлер ве Къанун оджалары акъсакъалларнен берабер келип,
Ондан сонъ Иса чокъ адамларгъа: – Мени якъаламакъ ичюн, айдут тутаджакъ киби, къылыч ве таякъларнен силяланып кельдинъиз. Мен эр кунь Алланынъ Сарайында олып, окъута эдим, сизлер исе Мени якъаламадынъыз, – деди.
Онъа суаль бердилер: – Бизлерге айт, бу ишлерни япмагъа Сенинъ акъкъынъ бармы? Санъа бу акъны ким берди? – дедилер.
Бундан сонъ Иса ёлгъа чыкъып, шеэрлер ве койлерде Алланынъ шейлерини анълатып ве Алланынъ Падишалыгъы акъкъында Къуванчлы Хаберни даркъатып юре эди. Он эки шегиртинден гъайры,
Иса онъа джевап берди: – Мен бутюн дюньягъа ачыкъ айттым. Эр вакъыт еудийлернинъ эписи топлашкъан синагогаларда ве Алланынъ Сарайында огреттим, гизли ич бир шей айтмадым.
Пётрнен Юхан халкънен лакъырды этип тургъанда, оларгъа руханийлер, Алла Сарайынынъ къаравул башы ве саддукийлер якъынлаштылар.
Бойле этип, халкъны ве акъсакъалларнен Къанун оджаларыны къозгъадылар, Стефангъа уджюм эттилер, оны тутып, Шуранынъ алдына кетирдилер.