10 Амма мелек оларгъа: – Къоркъманъыз! Мен сизге къуванчлы хаберни алып келем. О, бутюн халкъ ичюн буюк къуванчтыр!
Сени багъышлагъанларны багъышларым, сени къаргъагъанларны къаргъарым. Сенинъ ярдымынънен ер юзюндеки бутюн халкълар эйилик тападжакълар! – деди.
Эй, Сионнынъ хаберджиси, юксек дагъгъа чыкъ! Эй, Ерусалимнинъ хаберджиси, юксельт сесинъни, юксельт, къоркъма! Ехуда шеэрлерине айт: «Мына сизинъ Алланъыз!»
Сионгъа: «Бакъынъыз!» – деген, хайырлы хаберджини Ерусалимге ёллагъан биринджи оларакъ Мен эдим.
– Сен – Меним къулумсынъ, Якъупнынъ къабилелерини гъайрыдан тиклейджексинъ, Исраильнинъ къалгъанларыны къайтараджакъсынъ. Бундан гъайры, миллетлер ичюн бир ярыкъ оладжакъсынъ, сенинъ ярдымынънен дюньянынъ кенарларында яшагъанларны къуртараджагъым.
Бутюн халкъларнынъ козю огюнде РАББИ Озь кучюни косьтерди. Дюньянынъ эписи кенарлары Алламызнынъ къуртарувыны кореджек.
Дагълар бою кельген, тынчлыкъ-аманлыкъны илян эткен, хайырлы хаберни кетиргеннинъ келюви не къадар хоштыр! О, къуртулыш акъкъында бильдире, Сионгъа: «Алланъ падишалыкъ этмеге башлады», – дей.
Устюмде РАББИ-ТААЛЯнынъ Руху булуна; РАББИ мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер этмеге чагъырды, юреклери къырылгъанларгъа шифа бермеге, эсирлерге – азатлыкъ акъкъында, зинданда яткъанларгъа – къуртулыш акъкъында айтмагъа,
ве бойле деди: – Къоркъма, Алла севген адам! Сенде эр шей эсен-аман олсун! Джесаретли ве кучьлю ол! О меннен лаф эткенде, мен къуветлендим ве онъа бойле дедим: – Айт, эфендим! Сен манъа кучь бердинъ.
Эй, Сион къызы, чокъ къуван! Къуванчтан къычыр, эй, Ерусалим къызы! Мына, сенинъ падишанъ санъа келе! О, къабаатсыз. О, къуртарув бере. О, алчакъгонъюлли, эшек устюнде, эшек баласы устюнде отура!
Лякин Иса шу ань оларнен лаф этип башлады: – Джесюр олунъыз! Бу – Меним! Къоркъманъыз! – деди.
Иса оларгъа якъынлашып, лафыны башлады: – Манъа кокте де, ерде де бутюн акимиет берильди.
Мелек исе къадынларгъа: – Къоркъманъыз! Хачкъа мыхлангъан Исаны къыдыргъанынъызны билем.
– Вакъты-саати кельди! Алланынъ Падишалыгъы якъынлашты! Тёвбе этинъиз, Къуванчлы Хаберге инанынъыз! – дей эди Иса.
Иса шегиртлерине: – Бутюн дюньяны айланып чыкъынъ ве яратылгъаннынъ эписине Къуванчлы Хаберни илян этинъ!
Амма мелек онъа: – Къоркъма, Зекъарья! Сенинъ ялварувынъ эшитильди. Апайынъ Элизабет санъа огъул догъаджакъ, ве сен онынъ адыны «Ягъя» къояджакъсынъ, – деди.
Мелек онъа шойле джевап берди: – Мен – Алланынъ огюнде тургъан Джебраилим. О, мени сеннен лаф этмек ве бу къуванчлы хаберни санъа бильдирмек ичюн ёллады.
Мелек онъа: – Къоркъма, Мерьем! Сен Алланынъ хайырыны таптынъ!
Бугунь Давутнынъ Шеэринде сизинъ Къуртарыджынъыз догъды. О – Месих, Раббидир! – деди.
Ерусалимден башлап, эписи халкъларгъа илян этиледжектир ки, Месихнинъ Адынен тёвбе этселер, гуналары багъышланаджакълар.
Бундан сонъ Иса ёлгъа чыкъып, шеэрлер ве койлерде Алланынъ шейлерини анълатып ве Алланынъ Падишалыгъы акъкъында Къуванчлы Хаберни даркъатып юре эди. Он эки шегиртинден гъайры,
Биз сизлерге кетирген Къуванчлы Хаберимиз бойле: Алла Исаны тирильтип, бабаларымызгъа берген сёзюни бизлер, оларнынъ балалары ичюн беджерди. Зебур китабынынъ экинджи йырында язылгъаны киби: «Сен Меним Огълумсынъ. Бугунь Мен Санъа Баба олдым».
Хабер этмеге ёлланылмасалар, насыл хабер этеджеклер? Язылгъаны киби, хайырлы хаберни кетиргеннинъ келюви не къадар хоштыр!
Манъа, бутюн азизлер арасында энъ кучюкке, бойле эйилик берильгендир: Месихнинъ акъылгъа етмез гузеллиги акъкъында Къуванчлы Хаберни чешит тюрлю халкъларгъа бильдирмек
эгер сиз иманынъызда къатты ве темелли олсанъыз ве Къуванчлы Хабердеки умюттен юзь чевирмесенъиз. Бу Къуванчлы Хаберни сиз эшиттинъиз; о, коклер астындаки яратылгъан эр бир шейге бильдирильди. Мен, Павел, онынъ хызметчиси олдым.