41 Иса Ерусалимге якъынлашкъанда, шеэрни корип, онынъ алына козь яш тёкти ве:
Сонъ Эль-Яса Хазаэлге ойле тикилип бакъты ки, о тап шашмалады. Алланынъ адамы агълады.
Онынъ ичюн айттым: «Быракъынъыз мени, аджджы-аджджы агълайым, манъа юрек бермеге ашыкъманъыз, халкъым гъайып олды да!»
РАББИ Перацим дагъында олгъаны дайын тураджакъ, Гивон вадийинде олгъаны киби ачувланаджакъ, Озюнинъ меракълы, аджайип ишини япаджакъ, о вакъыттан эвель корюльмеген арекетини этеджек.
Эгер бунъа къулакъ асмасанъыз, кибирлилигинъиз ичюн джаным гизли ерде агълайджакъ, окюр-окюр къычыраджакъ козьлерим аджджы козьяш тёкеджек, РАББИнинъ халкъы эсирге алынаджакъ.
Сенинъ чобанынъ олмагъа ашыкъмай эдим, беля кунюни де истемедим, Сен буны билесинъ. Агъзымдан чыкъкъан эр сёзюм юзюнъ огюндедир.
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
– Сен ич олмадым, шу кунюнъде барышыкъ ичюн нелер керек олгъаныны бильсе эдинъ! Амма шимди бу шей козьлеринъден сакълангъандыр.
Исанынъ козьлери яшланды.