20 Учюнджиси келип: «Эфендим, мына сенинъ юз динарынъ, мен оны явлукъкъа сарып сакъладым.
Бир бинъ алгъаны да келип: «Эфендим! Мен сени къатты адам экенинъни билем. Сен сачмагъан ерден орасынъ, сепмеген ерден джыясынъ.
Озюнинъ он къулларыны чагъырып, оларгъа бир юзер динар бере де: «Мен къайтып кельгенимдже, бу параларны ишлетип турунъыз», – деп кете.
Онъа да: «Сен де беш шеэрге укюмдарлыкъ этерсинъ», – дей.
Мен сенден къоркъа эдим. Сен къатты къолсынъ, бермейип аласынъ, сачмайып орасынъ», – дей.
Шимди тереклернинъ тамырлары янында балта азыр ята. Яхшы мейва бермеген эр бир терекни кесип, атешке ташлайлар, – дей эди.
Не ичюн сиз Мени: «Раббим, Раббим!» – деп чагъырасыз да, буюргъанымны япмайсыз?
О вакъыт, къоллары-аякълары безге сарылгъан, бетине явлукъ багълангъан, эвель олю олгъан адам чыкъып кельди. – Оны чезинъиз, кетсин, – деди Иса адамларгъа.
Исанынъ башына сарылгъан явлукъ исе кетен безлернен берабер дегиль, айыры ерде сарылып къоюлгъан эди.
Демек, ким хайырлы иш япмагъа керек олгъаныны билип, япмаса, гуна къазана.