42 Иса онъа: – Козьлеринъ ачылсын! Сени иманынъ къуртарды, – деди.
Дамыны бакъынъыз, РАББИ не къадар эйидир! Не къадар бахтлыдыр Онъа умют багълагъан адам!
– Эй, къадын, сенинъ иманынъ буюк! Истегенинъ олсун! – деди. Къадыннынъ къызы шу ань тедавийленди.
Иса къолуны узатты ве онъа тийдирип: – Мен истейим, элял ол, – деди. Шу дакъкъасы лепра хасталыгъы ёкъ олып, адам элял олды.
Иса айланып, къадынны корьди ве: – Джесюр ол, къызым, сени иманынъ тедавийледи, – деди. Къадын шу ань тюзельди.
Сонъ о адамгъа: – Еринъден тур да кет, сени иманынъ къуртарды, – деди.
Иса ондан: – Сен не япкъанымны истейсинъ? – деп сорады. – Рабби, козьлерим корьсюн! – деди о.
Иса исе къадынгъа: – Сени иманынъ къуртарды. Тынч олып бар, – деди.
Иса онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар, – деди.