4 Къады чокъ вакъыт буны япмагъа истемеген. Сонъундан о озь-озюне: «Мен Алладан къоркъмайым, адамлардан да утанмайым.
«Не япайым экен? Берекетни къояджакъ ерим ёкъ», – деп тюшюнген зенгин.
Эв идареджиси озь-озюне: «Не япайым экен? Эфендим идареликни къолумдан ала. Ер къазмагъа кучюм етмей, тиленмеге утанам», – дей.
– Бир шеэрде не Алладан къоркъкъан, не адамлардан утангъан бир къады бар экен.
Шу шеэрде бир тул къадын да яшай экен. О, къадынынъ алдына бара берип: «Давамны адалетли чез, мени къабаатлагъан адамдан мени къорчала», – деп ялвара экен.
О вакъыт юзюм багъынынъ саиби: «Не япайым экен? Севимли огълумны ёллайым. Бельки ондан утанырлар», – дей.
Бизим бабаларымыз эпимизни тербиелей эди, ве биз оларны урьмет эте эдик. О алда, биз рухларнынъ Бабасына итаат этмеге керекмиз. Ойле япсакъ, яшайджакъмыз.
Тойнынъ еди куню девамында, апай агълап, Шимшоннынъ пешинден къалмады, агълады. Апайы о къадар бездирди ки, единджи куню Шимшон тапмаджанынъ джевабыны айтты, апайы исе буны озь халкъынынъ адамларына еткизди.