39 Огде кеткенлер оны сусмагъа меджбур эттилер. Лякин о даа зияде къычырып: – Эй, Давут Огълу, манъа мерамет эт! – деди.
РАББИден имдат истейим, озь сесимнен РАББИден мерамет сорайым.
Соранъыз – сизге бериледжек. Къыдырынъыз – тападжакъсыз. Такъырдатынъыз – сизге ачыладжакъ.
Иса исе: – Не ичюн сиз бойле къоркъакъсынъыз, аз иманлылар? – деди оларгъа. Сонъ еринден турып, фуртуна ве гольни тынчландырды. Шу вакъыт эр шей бутюнлей тынды.
Иса о ерден кеткенде, Онынъ артындан эки кёр адам такъылды. – Эй, Давут Огълу Иса, бизге мерамет эт! – деп къычырып ялвардылар.
Къанун оджалары, алынъыз беля! Сиз бильги анахтарыны къолгъа алдынъыз, лякин къапугъа озьлеринъиз де кирмединъиз, кирмеге истегенлерге де ёл бермединъиз, – деди.
Бир кунь Иса шегиртлерине, эр вакъыт дува окъуп умют джоймамакъ кереклиги акъкъында бойле кинаели икяени айтып берди:
Исанынъ огюне, хайыр дувасыны окъусын деп, оларгъа къолуны тийдирсин деп, сабийлерни кетирдилер. Шегиртлер буны корип, кетиргенлерге ёл бермеди.
Кёр адам: – Эй, Давут Огълу Иса, манъа мерамет эт! – деп къычырды.
Иса токътап, кёрны Онынъ янына кетиргенлерини буюрды. Кёр кельген сонъ,
Халкънынъ арасында тургъан бир къач ферисе Исагъа: – Оджа, шегиртлеринънинъ сеслерини кестир! – дедилер.
Иса бу сёзлерни даа айтып битирмегенде, синагога башлыгъынынъ эвинден бир адам келип: – Къызынъ ольди. Оджаны къасевет эттирме, – деди.
Буны менден узакълаштырсын деп, Раббиге учь кере ялвардым.