2 – Бир шеэрде не Алладан къоркъкъан, не адамлардан утангъан бир къады бар экен.
Инсафлы адам ёкъсулларнынъ давасыны акъылнен чезер, яман адамнынъ исе бойле къасевети ёкъ.
Ёллар бошап къалды, ёлджулар ёкъ олды. Берген сёзюни бозды, шеэрлерни къырды, адамларны адам ерине корьмеди.
Шу шеэрде бир тул къадын да яшай экен. О, къадынынъ алдына бара берип: «Давамны адалетли чез, мени къабаатлагъан адамдан мени къорчала», – деп ялвара экен.
Къады чокъ вакъыт буны япмагъа истемеген. Сонъундан о озь-озюне: «Мен Алладан къоркъмайым, адамлардан да утанмайым.
О вакъыт юзюм багъынынъ саиби: «Не япайым экен? Севимли огълумны ёллайым. Бельки ондан утанырлар», – дей.
Бизим бабаларымыз эпимизни тербиелей эди, ве биз оларны урьмет эте эдик. О алда, биз рухларнынъ Бабасына итаат этмеге керекмиз. Ойле япсакъ, яшайджакъмыз.