19 Иса онъа: – Сен Манъа не ичюн «яхшы» дейсинъ? Бир Алладан башкъа ич кимсе яхшы дегиль.
Кирли адамдан ким темиз олып догъар? Ич кимсе!
Адам Алланынъ огюнде насыл инсафлы ола билир? Къадындан догъгъан бирев насыл темиз ола билир?
Мелек онъа: – Санъа Мукъаддес Рух энеджек, сени Юдже Алланынъ къудрети къаплайджакъ. Шунынъ ичюн сенден догъаджакъ Бала азиз оладжакъ, Оны «Алланынъ Огълу» деп адландыраджакълар.
Эгер сиз, яман адамлар, балаларынъызгъа яхшы бир шей бере бильсенъиз, Коклердеки Бабанъыз да Ондан сорагъангъа Мукъаддес Рухны багъышлар.
Башлыкълардан бири Исадан сорады: – Яхшы Оджам! Эбедий аяткъа насип олмакъ ичюн, манъа не япмакъ керек?
Сен Онынъ эмирлерини билесинъ: аиле садыкълыгъыны бозма, адамнынъ джаныны алма, хырсызлама, ялан шаатлыкъ этме, ана-бабанъны урьмет эт, – деди.
Шубесиз, акъикъий диннинъ сыры буюктир: Алла инсан беденинде корюнди, Онынъ догърулыгъы Рухта ачылды. О, мелеклерге корюнди, халкъларгъа бильдирильген эди. Дюньяда Онъа инандылар; шурет ичинде О, коклерге котерильди.
Бизлерге анавы бойле бир баш руханий керек. О, мукъаддес, къабаатсыз ве лекесиз, гуналы адамларнынъ арасындан олмагъан ве коклерден юксек котерильгендир.
Эр бир яхшы ве мукеммель бахшыш юкъарыдан, коклердеки ярыкъларны яраткъан Бабадан келе. О, денъишип тургъан кольгеге ошамаз, ич бир вакъыт денъишмез.