13 Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
– Мен РАББИге къаршы гуна яптым, – деди Натангъа Давут. Натан исе Давуткъа: – РАББИ гунанъны багъышлады. Сен ольмейджексинъ.
Онынъ дувасы, онъа къулакъ аскъаны, онынъ бутюн гуналары ве имансыз арекетлери, ве о боюн эггенден эвель ибадет тёпелерини къургъан ве Ашера путуна табынма диреклер ве эйкеллер къойгъан ерлер Хозайнынъ тарих языларында язылгъандыр.
Бабасы Менашше боюн эгди, лякин Амон РАББИнинъ огюнде боюн эгмеди, аксине, Амон озь къабаатларыны чокълаштырды.
– Аллам! – дедим. – Бетимни Санъа чевирмеге утанам ве къоркъам, Аллам! Бизим чокъ гуналарымыз башымыздан ашты, къабаатларымыз кокке барып етти.
Шунынъ ичюн озюмни корьмеге козюм ёкъ, тоз ве куль ичинде тёвбе этем.
Беляда РАББИни чагъырдылар, ве О, оларны азапларындан къуртарды.
Мен исе къабаатсыз яшайым; къуртар мени ве мерамет эйле.
Санъа давушнен шукюр этерим, бутюн аджайип ишлеринъни айтып берерим.
Мен билем: Сен менден разысынъ. Меним душманым менден устюн чыкъмаз, тантана этмез.
«Сенинъ Алланъ къайда?» – деп, менден кунь бою сорагъанларда, козьяшым гедже-куньдюз манъа отьмек олды.
Чадырнынъ къапусы огюнде тургъан булут дирегини корьген сайын, бутюн халкъ озь чадыры янында седждеге къапана эди.
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
– Ах! – дедим. – Башыма беля! Агъзы арам бир адамым мен, ве агъызлары арам бир халкънынъ арасында яшайым. Козьлерим де Падишаны, Ордуларнынъ РАББИсини корьди!
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
О заман сен эр шейни хатырлап утанаджакъсынъ. Мен сенинъ эписи япкъанларынъны багъышлагъан сонъ, сен айыбынъдан бир даа агъзынъны ачмайджакъсынъ, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Биз гуна къазандыкъ, яманлыкъ яптыкъ, ярамазлыкънен арекет эттик, Сени динълемедик, эмирлеринъден ве къарарларынъдан вазгечтик.
Филип, Бартоломай, Тома, салым топлайыджы Матта, Алфейнинъ огълу Якъуп ве Фадда,
Дува окъугъанда, экиюзьлюлер киби япма. Олар синагога ве кенъ сокъакъларнынъ кошелеринде токътап, эр кес корьсюн деп, дува этмеге севелер. Сизге догърусыны айтам: олар мукяфатыны алалар.
– Сизлер барып: «Мен къурбан истемейим, мерамет истейим», – деген сёзлернинъ манасыны анъламагъа тырышынъыз. Мен инсафлы адамларны дегиль, гуналыларны чагъырмагъа кельдим.
Дува окъуп тургъанынъызда, биревге ачувлы олсанъыз, оны багъышланъыз. Сонъ Коктеки Бабанъыз да гуналарынъызны багъышлар, – деди.
Бир койге киреяткъанда, лепра хасталыгъына огърагъан он адамны расткетирди. Олар узакъта токътап,
Озю исе олардан бир таш атув месафесине четке барды да, тиз чёкип дува окъуп башлады:
Сейир этмек ичюн топланып кельген бутюн халкъ олгъан шейни корип, кокрегине ура-ура эвлерине къайтты.
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Бу сёзлерни эшиткенлер юреклерине окъ санчылгъан киби олдылар, Пётр ве башкъа эльчилерге: – Дин къардашларымыз, биз не япайыкъ? – дедилер.
Лякин даа гунакяр олгъанымызда, бизим еримизге Месих ольгенинен, Алла бизге Озь севгисини исбатлады.
Бакъынъыз, Алланынъ истегине коре джан агърысы себебинден сизлерде озюнъизни акъламакъ ичюн насыл гъайрет пейда олды, насыл гъазап, къоркъу, корюшмек арзусы, къабаатлыны джезаламакъ истеги пейда олды! Буларнынъ эписинен озюнъиз темиз олгъанынъызны косьтердинъиз.
Иса Месих гунакярларны къуртармакъ ичюн дюньягъа кельди, мен исе – гунакярларнынъ биринджисим! Бу сёзлер догъру, ве оларны къабул этмеге ляйыкътыр.
Шунынъ ичюн, мераметли Алланынъ тахтына джесарет иле якъынлашайыкъ ве вакътында ярдым ве мерамет тапайыкъ.
Мен оларнынъ къабаатларыны багъышлайджагъым, гуналарыны энди акъылымда тутмайджагъым.