13 кучьлю сеснен къычырдылар: – Эй, саибимиз Иса, бизге мерамет эт! – дедилер.
Анда Онынъ алдына шу ерлерде яшагъан бир ханаанлы къадын кельди. – Эфендим, Давутнынъ Огълу, мени аджы! Къызымны джин урды, ве пек къыйнай, – деп къычырды.
Иса о ерден кеткенде, Онынъ артындан эки кёр адам такъылды. – Эй, Давут Огълу Иса, бизге мерамет эт! – деп къычырып ялвардылар.
– Баланы ольдюрмеге истеп, шейтан оны чокъ кере де атешке, де сувгъа ташлады. Эгер къолунъдан кельсе, бизлерни аджып, ярдым эт, – деди.
Оларны корьген Иса: – Барып, озьлеринъизни руханийлерге косьтеринъиз, – деди. Олар даа ёлда олгъанда, лепрадан темиз олдылар.
Симон джевап берип: – Саибим, биз бутюн гедже чалыштыкъ, амма бир шей тутып оламадыкъ. Лякин Сен буюрсанъ, мен сачмаларны ташларым, – деди.