25 Ибраим онъа шойле джевап берген: «Унутма, огълум, сен аятынъда яхшылыкъ пайынъны алып олдынъ, Лазар исе – яманлыкъ пайыны. Энди о бу ерде теселли тапа, сен исе азап чекесинъ.
Амма оларнынъ эвлерини эйиликке толдургъан О эди. Лякин яман адамларнынъ огюти менден узакъ олсун!
РАББИ коклерден гудюрдеди, Юдже Алланынъ сеси котерильди, бурчакъ ве атешли комюр ёллады.
Бутюн дагъ къушларыны Мен билем, кийик айванлар да Меним алдымда.
Азиз Еринъни бус-бутюн якътылар, Адынъ булунгъан Мескенни арамладылар.
Ерусалим беля вакътында, азап чеккен куньлеринде эвель куньлериндеки байлыгъыны хатырлады; лякин душманлар халкъны енъдилер, халкъкъа кимсе ярдым этмеди; душманлар шеэрге бакъалар, харап олгъанындан кулелер.
О геджеси де къасдийлилернинъ падишасы Белшаццар ольдюрильди,
– Эфендимиз, шу яланджы даа сагъ олгъанда: «Мен учь куньден олюлер арасындан турарым», – дегенини хатырладыкъ.
Эгер сени аягъынъ ёлдан урса, оны да кесип ташла! Сен чолакъ олсанъ да, эбедий аяткъа киредженъ. Бу, эки аягъынънен джеэннемге атылгъанынъдан яхшыдыр.
Зенгиннинъ араба къапусы огюнде, бутюн тенини къотур къаплагъан Лазар адлы бир фукъаре ята экен.
Олюлер дюньясында, азапларны чеккенде, зенгин башыны котерип узакъта Ибраимни ве онынъ янындаки Лазарны корьген.
Бундан гъайры, сизнен бизим арамызда тюбю олмагъан чукъур бар. Бу ерден сизинъ тарафынъызгъа кечмеге истегенлер кечип оламазлар, ве о ерден бизим тарафымызгъа да кечмезлер».
Лякин зенгинлер, алынъыз беля! Сиз энди теселли таптынъыз!
Сиз Менде барышыкъ тапмакъ ичюн буларны сизге айттым. Дюньяда къаза-беля ичинде яшарсынъыз. Лякин джесюр олунъыз: Мен бу дюньяны енъдим.
Шегиртлернинъ джанларыны къавийлештирип, иманда эр вакъыт олмагъа оларгъа мураджаат эте эди. Олар: «Алланынъ Падишалыгъына кирмек ичюн, биз чокъ азаплар чекмек керекмиз», – дей эдилер.
чюнки беден акъкъында тюшюнджелер Аллагъа къаршы дженк этелер. Олар Аллагъа бойсунмайлар, эм де бойсунып оламайлар.
Сепетинъ ве хамыр текненъ лянет оладжакъ.
Оларнынъ сонъу – олюм, оларнынъ алласы – ашкъазан, олар масхара шейлернен макътаналар, ердеки шейлер акъкъында тюшюнелер.
бойле беляларда ич кимсе ёлдан урулмасын деп, ёлладыкъ. Сиз озюнъиз билесиз: бу азаплар – бизим баш язымыздыр.
Гуна япып, вакътынджа кейфленир эди, лякин Алланынъ халкъынен азап чекмеге истеди.
Дюньяны ве дюньядаки шейлерни севменъиз. Ким дюньяны севсе, онынъ ичинде Бабанынъ севгиси булунмай.
– Эфендим, буны сен билесинъ, – дедим мен. О, манъа шойле деди: – Булар – буюк белядан кечип кельгенлер. Олар озь урбаларыны Къозунынъ къанынен ювдылар, ве олар беяз олдылар.